تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۲ زمان انتشار : ۱۵:۵۴

شهروندان- فرهاد فخرالدینی*:
اجرای رامیز قلی‌اف در تالار ایوان شمس از جمله اجراهایی بود که نه تنها من بلکه همه تماشاگران حاضر در سالن را سرشار از شور و شعف کرد. رامیز قلی‌اف از جمله نوازندگانی است که توانایی‌اش در نواختن ساز تار حیرت‌آور است.

این هنرمند چیره‌دست همانند دیگر اجراهایش به روانی هر چه تمام‌تر انگشتانش را روی ساز حرکت می‌داد تا جان مخاطبان را به سیطره موسیقی خود درآورد. رامیز قلی‌اف سال‌هاست که نگذاشته غباری بر سازش بنشیند و چنان خستگی ناپذیر می‌نوازد که گویی از ازل نواخته و تا ابد خواهد نواخت. شنونده ساز او هم در قامت مخاطب ویژگی خستگی‌ناپذیری را با او شریک می‌شود و می‌تواند بدون احساس خستگی تا ساعت‌ها صدای ساز رامیز را به جان بشنود. من و همه کسانی که در آن سالن نشسته بودیم گوش و جان‌مان را به دستان هنرمند رامیز سپردیم.

به عقیده من سونوریته ساز قلی‌اف و توانایی‌اش در نوازندگی واقعا قابل ستایش است. این درک از موسیقی صرفا از تمرین و آموزش نیست و ریشه در فرهنگ یک ملت دارد، ریشه در خون و جان این نوازنده دارد و رامیز قلی‌اف به خوبی آن بار فرهنگی که بر دوش خود دارد را به مخاطب خارجی خود منتقل می‌کند.

از دیگر قسمت‌های جالب توجه این کنسرت، اجرای آواز خواننده نوجوانی بود که به سبک و سیاق خواننده‌های قدیمی آذربایجان، ردیف آوازی این کشور را با مهارت اجرا می‌کرد. صدایی که از حجره او برمی‌خاست، برای جثه او بزرگ بود و حنجره او به واقع میراث‌دار صدای ریشه‌دار جایی بود که از آن برخاسته بود، چرا که خون و نژاد مردم آذربایجان، خصوصا مردم خطه قره باغ، با موسیقی عجین شده و کودکان این خطه به دلیل حافظه شنوایی تاریخی‌شان در زمینه یادگیری موسیقی بسیار مستعد هستند. چنانکه بسیاری از خوانندگان صاحب نام آذربایجان ‌زاده این منطقه هستند.

در آواز این خواننده نوجوان هم این اصالت هنری و تاریخی به خوبی حس می‌شد. حنجره این نوجوان به حدی مستعد یادگیری آواز بوده که با سن کمش توانسته بود بسیار زلال و شفاف و قابل کنترل بخواند. از طرف دیگر در اجرای تحریرها به خوبی توانسته بود ظرافت‌های خاص موسیقی آذربایجان را لحاظ کند. این خواننده کم سن و سال ریتم قطعات ضربی را به سهولت حفظ می‌کرد و توانست اجرای دقیق و بی‌نقصی با ارکستر داشته باشد. خواننده دیگر این گروه هم قطعاتی از رشید بهبود‌اف را اجرا کرد. با نهایت تسلطی که به حنجره و کار خود داشت، آواز خاموش شده خواننده فقید و هنرمند کشورش را زنده کرد.

آنچه در اجرای رامیز قلی‌اف و گروه او در ذهن مخاطبان ایرانی حک شد، تاریخ شنیداری یک قوم بود. قومی که با موسیقی زندگی می‌کند، تاریخش را موسیقی می‌کند، اسطوره‌هایش را در موسیقی زنده نگاه می‌دارد و هیچ خانه‌یی را بی‌ساز و هیچ سرزمینی را بی نوای موسیقی نمی‌خواهد.

 *موسیقیدان

اعتماد