تاریخ انتشار : شنبه ۳۱ خرداد ۱۳۹۳ زمان انتشار : ۲۱:۰۱

شهروندان – امین تارخ*:
سال پیش که کارت اهدای عضو می‌گرفتم با خودم فکر کردم که پیوند اعضای ما – در زمانی که دیگر مرده‌ایم و درواقع آن عضو به کارمان نمی‌آید- خیلی هم گذشت‌کردن به‌حساب نمی‌آید.

وقتی آدمی از دنیا می‌رود، علی‌الاصول آنچه برایش می‌ماند و یادش را زنده نگه می‌دارد، یادگاری‌هایی‌ است که از خودش باقی گذاشته. اگر آن فرد اهل ورزش باشد، به‌عنوان فردی شاخص در عرصه ورزش، حتما افتخاراتی به‌یادگار گذاشته است. یا اگر هنرمند باشد، آثار هنری‌اش یادگارهایی هستند که از او باقی می‌مانند.

اما از همه اینها ارزشمندتر برای یک انسان، به‌یادگارگذاشتن بخشی از جسم خودش در جسم و جان فرد دیگری است که حیاتش وابسته به آن عضو است. این کمترین کاری است که ما به‌عنوان یک انسان در قبال حیات فردی دیگر، در هنگامه ممات خودمان می‌توانیم انجام دهیم. پس این نیاز به گذشت ندارد، میل به جاودانگی در ما، می‌تواند مشوق ما باشد و البته نیاز به اندکی فرهنگ‌سازی هم هست، تا مردم فکر نکنند اگر خواستند اعضای عزیزشان را هدیه کنند، با این کار بدن عزیزشان تکه‌تکه می‌شود.

باید به‌مرور این فرهنگ بین مردم به وجود بیاید که با اهدای عضو نزدیکانشان، از آن عزیز یادگاری خواهد ماند که به فردی دیگر زندگانی می‌بخشد.

*بازیگر

شرق