مصوبه نوعی سهم‌خواهی، رانت‌خواری و انحصارگری است
شهروندان:
مصوبه اخیرکانون پخش‌کنندگان فیلم مبنی بر توزیع سالانه چهار فیلم توسط دفترهای پخش، از یکسو باعث خوشحالی برخی دفترهای پخش شده و از سوی دیگر صدای اعتراض عده‌ای دیگر را هم درآورده است.
به گزارش ایسنا، به گفته بسیاری از سینماگران در حال حاضر تعداد دفترهای پخش فیلم که وظیفه خطیر اکران فیلم‌های سینمایی و تبلیغات آن‌ها را برای بهتر دیده شدن برعهده دارند، زیاد نیست، به طوری که از میان حدود ۲۵ تا ۳۰ دفتر پخشی که شاید به توان اسم برد، حدود ۱۰ دفتر نسبتا فعال هستند و البته در این میان یکی دو دفتر پخش هم هستند که در چند سال گذشته پخش بیشتر فیلم‌های تولید شده را بر عهده داشته‌اند؛ اما چندی قبل شورای مرکزی کانون پخش‌کنندگان طی مصوبه‌ای اعلام کرد که دفترهای پخش در هر سال فقط چهار فیلم را می‌توانند اکران کنند، به همین دلیل در گفت‌و‌گو با تعدادی از سینماگران و مدیران دفترهای پخش، ایسنا نظر آن‌ها را در این‌باره جویا شد.
بی‌رونقی دفاتر به چهار سال قبل برمی‌گردد
سیروس تسلیمی با عنوان اینکه یکی از دلایل ایجاد شده در بی‌رونقی تعداد زیادی از دفاتر پخش فیلم به چهار سال قبل برمی‌گردد که برخی دفاتر براساس سیستم وزارت ارشاد از امکانات بهتری برخوردار بودند،گفت: «این دفاتر، فیلم‌های پرفروشی را اکران می‌کردند و می‌توانستند با ارائه پیش‌پرداخت، فیلم‌هایی را که پیش‌بینی می‌شد در سال آینده پرفروش باشد در اختیار بگیرند.» تسلیمی در ادامه افزود: «امروزه سازوکار اکران فیلم نسبت به ۲۰-۱۰ سال گذشته تغییر کرده و هزینه‌های اکران بسیار افزایش یافته است، در نتیجه اگر یکی دو دفتر پخش، چند فیلم پرفروش را مونوپل کنند، فیلم‌های ضعیف باقی می‌مانند که بقیه دفاتر پخش با اکران آن‌ها حتی هزینه‌های جاری خود را هم نمی‌توانند تأمین کنند.»
آمریکا هم برای ایجاد رقابت قانون ضد انحصار تعریف می‌کند
سیدجمال ساداتیان با اشاره به اینکه اکنون شرایط رقابت میان دفاتر پخش از بین رفته است، گفت: «آمریکایی‌ها که سمبل فعالیت در بخش خصوصی هستند، زمانی که حوزه‌ای تک‌بعدی و مونوپل می‌شود و حالت انحصار به خود می‌گیرد، برای ایجاد رقابت، یک قانون ضد انحصار تعریف می‌کنند تا به این ترتیب بعضی زدوبندها از بین برود و افرادی که در شرایط مساوی، ظرفیت رقابت دارند بتوانند خودی نشان دهند.»
کورسوی امید فیلمسازان مستقل از دست می‌رود
مجید برزگر معتقد است که محدود کردن دفاتر پخش به اکران تعداد چهار فیلم در سال به رکود سینما دامن می‌زند. او ادامه داد: «نحوه سیاست‌گذاری‌ها در اکران، به سمت محدود کردن دفاتر پخش می‌رود، در حالی که وقتی این قانون نبود، دفاتر می‌توانستند با در اختیار داشتن فیلم‌های متنوع، فیلم‌های خاص و مستقل را هم پخش کنند.»
صحبت از وضعیت دفاتر پخش خنده‌دار است
مهرشاد کارخانی هم درباره این موضوع گفت: «محدودیت دفاتر پخش برای اکران فیلم‌های سینمایی یک بازی صنفی است که سال‌هاست گریبان سینما را گرفته و به این زودی‌ها هم درست نمی‌شود. در شرایطی که بحث ورشکستگی کلی سینما مطرح است و نیز در شرایطی که برای فیلم‌های سینمایی تماشاچی نداریم، صحبت از وضعیت دفاتر پخش خنده‌دار است.»
محدود کردن دفاتر پخش، یعنی نابودی سینمای مستقل!
رضا درمیشیان در خصوص مصوبه جدید کانون پخش‌کنندگان سینمای ایران، گفت: «محدود کردن دفاتر پخش به نمایش چهار فیلم در سال اصلا به معنی رونق دادن به دفاتر تعطیل شده نیست، بلکه در راستای نابودی بخش خصوصی و سینمای مستقل ایران است.» کارگردان فیلم‌های «بغض» و «عصبانی نیستم!» در این‌باره توضیح داد: «وقتی یک پخش موفق محدود به پخش تنها چهار فیلم در سال می‌شود، خب طبیعی است که سهمیه‌اش را با چهار فیلم تولید خودش پر می‌کند. اگر هم سهمیه خالی داشته باشد ترجیح‌اش فیلم‌های تجاری صرف است. بنابراین در وهله اول دود این مصوبه می‌رود در چشم سینمای فرهنگی و مستقل که مطمئنم برای کانون پخش این سینما مهم نیست.» درمیشیان افزود: «طبق این مصوبه کانون پخش، تهیه‌کننده مستقل باید سرگردان و راهی یک سری دفتر تعطیل با شیوه پخش سنتی شود تا فاتحه سرمایه‌اش خوانده شود و دیگر فکر تولید به سرش نزند. یعنی باید سرمایه تهیه‌کنندگان بخش خصوصی نابود شود تا یک سری دفتر سنتی شکوفا شوند؟ واقعا کجای این قضیه انصاف است؟ آیا این خودش یک جور سهم‌خواهی، رانت‌خواری و انحصارگری نیست که یک سری دفتر پخش تعطیل بدون هیچ‌گونه تلاش و سرمایه‌گذاری، سینماگران را مجبور به پخش فیلم‌هایشان کنند؟
وی ابراز عقیده کرد: این مصوبات بیشتر سنگ‌اندازی برای یک‌سری تسویه‌حساب‌های شخصی است و قربانیش صاحبان فیلم‌ها. وگر نه چرا شورای پخش‌کنندگان باید برای صاحب فیلم تصمیم بگیرد که فیلمش را به یک پخش بدهد یا ندهد؟ آیا عرضه و تقاضا یک امری اختیاری نبوده و اجباری است؟ چرا شورای مرکزی پخش، از دفاتر پخش سنتی نمی‌خواهد با ارتقای شیوه پخش، خودشان این رغبت را در فیلمسازان و صاحبان فیلم‌ها ایجاد کنند تا فیلم‌هایشان را آزادانه به آن ها بدهند نه اینکه سینماگران را مجبور به ارائه فیلم‌ها به این دفاتر کنند؟!
