تاریخ انتشار : شنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۲ زمان انتشار : ۲۳:۳۰

شهروندان:
اگر افراد خانواده نتوانند به هم اعتماد کنند و افراد جامعه نسبت به یکدیگر بدگمان باشند و این بی اعتمادی به سطح ملت- دولت برسد اثرات ناگواری در حرکت جامعه به سمت پیشرفت و تعالی بر جای می‌نهد.

ارتباط میان افراد زمانی به درستی شکل می گیرد و به بالندگی خود نزدیک می شود که احساس خوشایند خود را نسبت به طرف مقابل به او منتقل کنیم. به عبارت دیگر این تنها کافی نیست که نسبت به کسی احساس خوشایندی داشته باشیم، بلکه باید این احساس خوشایند را به او انتقال دهیم و بفهمانیم که احساس ما در مورد وی چگونه است.

روشن است که این کار در وجود شخص مقابل اثر مثبتی می گذارد و او را بر آن می دارد و تشویق می کند که در ارتباط موردنظر فعال تر برخورد کند و سطح ارتباطی خود را به تراز بالاتری بکشاند.

در واقع انسان موجودی اجتماعی است و زندگی اجتماعی مستلزم همکاری است و رکن اول همکاری، اعتماد و مثبت نگری نسبت به دیگران است. گاهی انسان ناگزیر است که تصمیم بگیرد با افراد دیگر همکاری کند یا رقابت.

ما ایرانیان همان طور که دارای جامعه ای خود شیفته ای هستیم، جامعه بدبینی هم داریم در خود شیفتگی دچار نوعی انزوا می شویم و همین امر باعث می شود که بی اعتمادی در جامعه رسوخ کند افراد به یکدیگر بدبین شوند و به یکدیگر اعتماد نکنند و همیشه این احساس را داشته باشند که یکی قرار است سر آنها کلاه بگذارد یا به آنها صدمه وارد کند.

در جامعه ایران به سبب همین بدگمانی و سوء ظن در ارتباطات اجتماعی است که افراد نمی توانند به یکدیگر اعتماد کنند. آنها یا به طور مطلق تسلیم می شوند و دیگری را باور می کنند یا اصلا نمی توانند باور کنند، لذا اعتماد نمی کنند. علت این منفی نگری نسبت به دیگران خود شیفتگی است.

در سطوح پایین تر در بعضی موارد احساس حقارت فرد موجب عدم اعتماد به دیگران می شود، مثلا پسری که در دوران کودکی مادرش او را ترک کرده ممکن است این احساس را داشته باشد که هرزنی او را ترک خواهد کرد و از آنجا بدگمانی نسبت به زنان شروع می شود.

اگر افراد خانواده نتوانند به هم اعتماد کنند و افراد جامعه نسبت به یکدیگر بدگمان باشند و این بی اعتمادی به سطح ملت- دولت برسد اثرات ناگواری در حرکت جامعه به سمت پیشرفت و تعالی بر جای می نهد. بی اعتمادی به دیگران اغلب ناشی از مشکلات تربیتی در خانواده ها و در مقیاس اجتماعی، ناشی از فرهنگ بدبینی و سوء ظن در جامعه است.

اشخاصی که دیدگاه مثبت به دیگران دارند می توانند سرمایه ای از حسن نیت را برای خود فراهم کنند و از این سرمایه اجتماعی در جهت رسیدن به اهداف خود استفاده نمایند واقعیت این است که مردم دوست دارند با دوستان خود که به آنها اعتماد دارند کار کنند.همچنین آشنایی افراد با انسان مزیتی به همراه دارد و شناخت مردم، مشخصا تفاوتی ایجاد می کند. مردم به کسانی که خوب می شناسند کمک می کنند. هر قدر با مثبت نگری به دیگران ارتباط خود را با آنان قوی تر کنیم به همان نسبت آنها بیشتر مایل خواهند بود که با ما باشند یا امورشان را به ما بسپارند.

برای تقویت مثبت نگری به دیگران انجام دادن این موارد توصیه می شود: هرکس را به همان گونه که هست بپذیریم این تصور که هه انسان ها همان گونه که ما می خواهیم می بایستی خوب باشند و هیچ عیب و ایرادی نداشته باشند تصوری غیر واقعی است

با مثبت نگری و اعتماد به دیگران در آنها انگیزش کافی ایجاد کنیم و به گونه ای آنان را تحت تاثیر قرار دهیم که راهی را انتخاب کنند که تلاش بیشتری برای رسیدن به هدفی که مد نظر ماست، از خود نشان دهند.

برای این که اظهار نظر ما مفید واقع شود آن را طوری بیان کنیم که طرف مقابل احساس کند آن اظهار نظر برای سازندگی ارائه شده و روح حمایت و تشویق در آن نهفته است.

تا وقتی که اطمینان نیافته ایم که به ما دروغ می گویند به افراد اعتماد کنیم. اگر همیشه به دیده تردید به دیگران نگاه کنیم در این صورت حتی هنگامی که شخصی حقیقتی را بیان می کند به نظرمان دروغ جلوه می کند، چرا که در واقع همن چیزی است که ما دنبال آن هستیم.

گشاده رویی یکی از نشانه های مثبت نگری به دیگران است هرکس بتواند بخش بزرگی از اطلاعات مربوطه به خود را که ممکن است در فرآیند ارتباطات میان فردی موثر واقع شود در موجب تسهیل آن گردد، مخفی کند و در نتیجه آن را از مسیر طبیعی خود خارج سازد اگر دیدی مثبت به دیگران داشته باشیم با گشاده رویی مواجه می شویم.

همدلی خود می تواند یکی از جنبه های مثبت نگری باشد. همدلی کردن با کسی به مفهوم درک کردن احساسات آن فرد است و همدلی توانایی یک فرد است که به گونه ای تجربی در می یابد که فرد دیگر چه تجربه ای در لحظه خاص و در یک چارچوب مشخص و با توجه به نظر خویشتن دارد.

منبع: خبرگزاری مهر