برای حفظ محیط زیست رای می‌دهم
شهروندان – محمد درویش:
من رای می‌دهم چون به این نتیجه رسیدم اگر سیاست‌های درستی توسط عالی‌ترین مقام اجرایی کشور در حوزه مدیریت سرزمین اعمال نشود، حرکت اجتماعی رو به رشد هموطنانم، به شدت دچار اختلال و لکنت می‌شود.
این همان آموزه‌ای است که در اصل۵۰ قانون‌اساسی بر آن تاکید شده است، به همین دلیل با بررسی برنامه‌های داوطلبان ورود به ساختمان پاستور تصمیم گرفتم به آن داوطلبی رای دهم که برنامه‌هایش با اصل۵۰ نزدیکی بیشتری داشته باشد.
من فکر می‌کنم که اگر این اتفاق رخ ندهد کشور ما دچار یک نوع بسیار خطرناک از بدهکاری خواهد شد که اصطلاحا آن را بدهکاری اکولوژیکی می‌دانند؛ نوعی از بدهکاری که در صورت وقوع، دیگر امکان جبران و اصلاح آن وجود ندارد و سبب ورشکستگی کامل یک سرزمین می‌شود.
کشورهای زیادی هستند که تاکنون دچار چنین بحرانی شده‌اند، در همسایگی ما کشور عراق، تعداد چشمه‌های تولید گردوخاک در فاصله دو دهه اخیر از شش عدد به ۲۱۴ عدد افزایش یافته‌اند. سطح آب زیرزمینی به پایین‌ترین حد خود رسیده، ۸۰ درصد از اراضی زراعی رها شده و تقریبا تمامی تالاب‌های عراق نابود شده است.
در منطقه ساحل صحرا در آفریقا در شمال مرکزی این قاره در دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ بزرگ‌ترین موج مهاجرت دنیا رخ داد که ناشی است از فقر گسترده این سرزمین، رشد بی‌رویه بیابان‌زایی و آنچه که ما آن را بدهکاری اکولوژیک می‌دانیم.
انتظار ما از فردی که سکان اجرایی دولت را در دست می‌گیرد، این است که بارگذاری توسعه را به تفکیک ۳۱ استان کشور براساس توانمندی‌های بوم‌شناختی و مزیت‌های واقعی مناطق کشور طراحی کند که این محقق نمی‌شود مگر اینکه سند آمایش سرزمین که در دولت نهم پس از انحلال سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور عملا بر زمین مانده، دوباره احیا شود.
دولت‌ها به دو طریق می‌توانند نقش مثبتی در حفظ محیط‌زیست ایفا کنند، یک عملکرد مستقیم آنها و میزان پایبندی به رعایت هنجارهای محیط‌زیستی در چیدمان توسعه و دومی که شاید مهم‌تر از اولی باشد، میزان پایبندی به جریان آزاد اطلاع‌رسانی و اجازه فعالیت به نهادها و تشکل‌های مردم‌نهاد در حوزه محیط‌زیست است تا به این‌ترتیب، هم مردم به مطالبات خود در این حوزه آگاه شوند و هم بتوانند با امید این مطالبات را از دولتمردان خود پیگیری کنند.
کارشناس محیط زیست
