تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۸ تیر ۱۳۹۲ زمان انتشار : ۰۵:۳۴

شهروندان:
هدایت مردم چه برای انبیا و اولیای الهی و چه برای پیشوایان غیرالهی از دشوارترین امور است. به دست آوردن دل های مردم، نیازمند نزدیک شدن به فطرت انسان ها و معرفت به اموری است که مردم ذاتا آن را تائید می کنند. اما بدون شک هیچ رهبر و پیشوایی همچون حضرت ختمی مرتبت در هدایت دل های مردم موفق نبوده است.

حضرت محمد(ص) چه نزد آنها که در صدر اسلام با او مواجه می شدندو چه نزد کسانی که شرح حال و تاریخ او را مطالعه می کنند، شخصیتی استثنایی است. در وجود ایشان چه ویژگی وجود دارد هر فردی را که بدون جانبداری و پیشداوری با ایشان آشنا می شود، به خودشان جذب می کنند؟

هرچند بر ما مسلمانان پوشیده نیست که نور الهی در وجود حضرت، هر آن کس را که با وی مواجه می شد، مجذوب خود می کرد، اما مهم ترین عامل در موفقیت هدایت مردم، خصال اخلاقی استثنایی ایشان بوده است. آشنایی با اخلاق نبوی، نه تنها برای یک مسلمان در شناخت پیامبرش یاری می رساند، بلکه می تواند درس زندگی و مرامنامه حیات هر انسانی باشد.

حضرت ختمی مآب(ص) که خاتم پیامبران و حامل آخرین دین الهی بود باید کریم ترین اخلاق و مکارم اخلاقی و ژرف ترین اندیشه های بشری را متجلی می کرد تا ابنای بشر تا پایان دوران بتوانند از آن متنعم شده و متخلق به زیبایی های آن گردند.

از این روست که حضرت رسول(ص) خود می فرمایند: «انی بُعثت لاتمم مکارم الاخلاق: من برگزیده شدم تا اتمام و اکمال مکارم اخلاق نمایم.» و خود حضرت نیز به تائید قرآنی در سوره انبیا نه تنها حامل این علوم بلکه به حد اعلی عامل آن نیز بودند؛ «و ما ارسلناک الارحمه للعالمین» و«انک لعلی خلق عظیم» و این رحمت عالمیان بودن همان گونه که از نص شریف قرآن پیداست نه تنها شامل مسلمانان بلکه جمیع ابنای بشر می شود و همه انسان ها از نور وجود ختم رسل(ص) و تشعشعات حقیقت محمدیه(ص) بر جانشان مستفیض خواهند شد.

حضرت ختمی مرتبت(ص) دارای خصال والای اخلاقی و ادب متعالی بندگی بودند و روح بلند ایشان حامل مفاهیم ژرف اخلاقی و جسم مبارک عامل این مفاهیم و تجلی گاه آن بود. چنان که حضرت زین العابدین(ع) در صحیفه مبارکه سجادیه نعمت بهره مندی از نورانیت پیغمبر(ص) را عطیه الهی می دانند که امت سابق از آن بی بهره مانده اند. «سپاس خداوندی را که به محمد(ص) پیغمبرش بر ما منت نهاد، منتی که امت های گذشته و مردم پیش از ما از آن بی بهره بودند» و بعد از آن در اوصاف رسول اکرم(ص) می فرمایند: «بارخدایا درود فرست بر محمد(ص) که بر وحی و پیغام تو درستکار بود…

همچنان که او برای انجام فرمان تو خود را آماده نمود و در راه تو تن خویش را آماج آزار ساخت و در دعوت به سوی تو با خویشاوندانش دشمنی آشکارا نمود و در رضا و خشنودیت با قبیله اش کارزار کرد» این سخنان گهر بار بخوبی مقام و منزلت ختمی مآب(ص) و مصائب و مشکلات حضرت در ترویج اسلام را به تصویر می کشد.

اما مکارم اخلاق حضرت ایشان آنچنان بود که با تمام ابناء بشر به صلح و دوستی رفتار می کردند، همواره تبسم بر چهره مبارک داشت، اگر کسی بر وی تندی می کرد یا عربی بی حرمتی می کرد به دیده اغماض می نگریست، در سلام دادن حتی به کودکان پیشدستی می فرمود، آنچه بیان می فرمود خود قبلابه آن عامل بود، چنانچه طفلی را که قرار بود به نخوردن خرما نصیحت فرمایند، به روز بعد موکول کرد، چون خود حضرت آن روز خرما میل نموده بودند، آنقدر با محبت و عطوفت محمدی برخورد می فرمودند که مردم شیفته حضرت شده، در هنگام وعظ می گفتند یا رسول الله به ما نیز نظر افکن.

حضرت ختمی مرتبت با صاحبان سایر ادیان نیز به همین منوال رفتار می فرمودند و حسن رفتار ایشان با دیگر اقوام و ادیان (بجز زمانی که خیانت و تعدی می نمودند) در تواریخ بسیار به چشم می خورد.

حضرت با دشمنان خویش نیز با احترام و مدارا رفتار می فرمود و با کلام خویش کسی را نمی آزرد و همه در سایه و در جوار حضرت احساس امنیت و آسایش می نمودند و مانند پدری بود مهربان امت خویش را. محمد(ص) این چنین بود که با خوی الهی گونه و رفتار آسمانی جذب قلوب مردم می فرمود و با آرامش و وقار قدسی خویش، روح مردم ملول از بی عدالتی دوران را جانی دوباره می بخشید.