دغدغه‌های دختران ایران زمین
شهروندان:
هفده، هجده سالگی یعنی سن امید و آرزو، سن خواستن…
من دارم از امیدهای یک نسل حرف می‌زنم، از دختران نوجوانی که در آستانه جوانی ایستاده‌اند و به بلندای آرزوهای‌شان نگاه می‌کنند. آرزوهایی که گاهی به ناچار سر خم می‌کنند.
من از دختران نوجوانی حرف می‌زنم که در جای جای این سرزمین روز و روزگار را زیباتر می‌خواهند و در جست‌وجوی همین زیبایی است که دولت «تدبیر و امید» را برگزیده‌اند.
دخترانی که می‌خواهند در فضایی به دور از جنجال تحصیل، پژوهش و کار کنند… دخترانی که انتظار دارند تلاش‌ها و توانایی‌های‌شان دیده شود… تلاش‌هایی که به رتبه‌های تک رقمی و دو رقمی کنکور و مدال‌های المپیادهای کشوری و جهانی می‌انجامد.
من از دخترانی حرف می‌زنم که گاهی سایه‌های اندوه و ترس تلاش‌هایشان را کم‌رنگ می‌کند. سایه‌هایی از جنس تبعیض و سهمیه‌بندی و…
آقای رئیس جمهور!
چه تبعیضی پررنگ‌تر از این که یک نوجوان با وجود تمام توانایی‌هایش تنها و تنها به دلیل جنسیت خود از راهیابی به رشته و دانشگاه مورد علاقه‌اش باز بماند؟
مگر نه این‌که در تمام این سال‌ها زنان این مرز و بوم با وجود تمام فشارها بخشی از جریانی هستند که کشورمان را به سمت تعالی و توسعه پیش می‌برد؟
مگر نه این‌که در تمام این سال‌ها دختران این سرزمین برای رسیدن به فردایی روشن‌تر، تلاش کرده‌اند که امروزشان را بسازند؟
آقای رئیس جمهور!
نگرانی دختران نسل من خط بطلانی است که روی امیدها و آرزوهای‌شان کشیده می‌شود.
دخترانی که دلشان به امیدی که دولت تدبیر و امید به جامعه دمید، روشن است.
دخترانی که فردایشان را روشن‌تر، آرامتر و زیباتر می‌خواهند!
روشنایی را از آن‌ها دریغ نکنیم…
بنفش رنگ رؤیاهای‌مان است و تدبیر و امید چشم انداز، شعار و منش آینده‌مان
آقای رئیس جمهور
ما را آموخته‌اند که شرم و حیا داشته باشیم. دختران این مرز و بوم کمتر داد و فریاد کرده‌اند و کمتر هم صدای ظریف، محجوب و آرام شان به گوش مسئولان رسیده است.
حالا من از طرف همسن و سال‌هایم و با زبان آن‌ها با شما درد دل می‌کنم. درد سری اگر می‌دهم از سر دردی است.
ما با شما بر سر مهریم و بی‌لغزش زبان، خوش قلب و خیرخواه، پدر و دخترانه با شما درد دل می‌کنیم.
آقای رئیس جمهور
البته ما هم مانند خود شما دوست داریم کمتر حرف بزنیم و بیشتر عمل کنیم. ما هم مانند شما زیاد اهل شعار دادن نیستیم.
دختران این سرزمین نه خیلی داد و بیداد راه انداختند، نه خیلی شعار دادند (که زن باید آزاد باشد، زن باید مستقل باشد، زن باید حقوق خود دست یابد، زن باید در سرنوشت اجتماع مشارکت کند، البته اینها هم شعار نیست بلکه واقعیت است.) ولی ما دخترها سعی کرده‌ایم با رفتارمان خیلی حرف‌ها و شعارها را ثابت کنیم.
رئیس جمهوری عزیز
دختران سرزمین من آرام و خودباور، درس خوانده‌اند، در کنکور شرکت کرده‌اند، با وجود تبعیض‌های جنسیتی، حتی از پسرها سبقت گرفته‌اند. رتبه‌های تک رقمی را درو کرده‌اند. به دانشگاه رفته‌اند. تحقیق و پژوهش کرده‌اند. با محدودیت بیشتر قلم زده و فعالیت کرده‌اند و حقوق و کرامت خودشان را به زبان نرم و معقول خواستار شده‌اند.
دختران سرزمین من، حتی با دستمزد، حقوق کمتر، کار و سختی بیشتر سر کار رفتند. برای به دست آوردن فرصت‌های برابر اجتماعی و سیاسی با وجود همه محدودیت‌های قانونی، تعصبات و دگم اندیشی‌ها تلاش کرده‌اند. در همه انتخاب‌های کشور فعالانه مشارکت کرده‌اند، هرچند حتی گاهی حق انتخاب شدن هم نداشتند و گاهی هم باید از بین نامزدهایی انتخاب می‌کردند که خیلی هم حرف و برنامه‌ای برای آن‌ها نداشتند.
رئیس جمهوری عزیز
همه این سال‌ها ما دختران، در خانه هم بیشتر زحمت کشیده‌ایم. بار نگاه مردسالار، خشونت و تبعیض یا اعمال محدودیت و بددلی خیلی وقت‌ها روی سر ما دخترها بوده است. دختران بیشتر تحمل کرده‌اند و به نقش‌های خود به عنوان دختر فداکار، خواهر دلسوز، مادر مهربان و همسر نمونه دل بسته‌اند.
ما دخترها را مرتب محدود کرده‌اند. ولی ما مرتب سعی کرده‌ایم خودمان را ثابت کنیم و اول توانمند شویم بعد از موضع قدرت، حق و حقوق‌مان را با زبان نرم و مسالمت جوی زنانه بخواهیم. ما استقلال، برابری و آزادی خودمان را از کسی گدایی نکرده‌ایم یا این‌که کورکورانه از مدل‌های غیرایرانی تقلید نکرده‌ایم. ما خواسته‌ایم و توانسته‌ایم. ما هم مانند شما تدبیر کرده‌ایم و امید بسته‌ایم.
رئیس جمهوری مهربان
منصفانه نیست که با یک دختر به چشم عامل ترویج گناه، فساد و عروسک شیطان برخورد شود.
منصفانه نیست دخترها، به جای این‌که به پلیس اعتماد و تکیه داشته باشند، با دیدن پلیس، از ترس گشت ارشاد بترسند. حتی اگر خطایی کوچک در لباس پوشیدن هم باشد، بی‌شک برخورد با ما مانند یک مجرم خلاف فتوت و انصاف است.
منصفانه نیست که دخترها از هنر، ورزش، موسیقی و بلکه هر چیز مایه نشاط اینقدر محروم باشند. مثلاً یک تفریح ساده مانند ورزشگاه رفتن و دیدن مسابقه فوتبال یا والیبال چرا فقط باید به مردها محدود شود؟حتی همه جای دنیا هم از وقتی زنها به ورزشگاه‌ها رفته‌اند، هم خشونت‌های محیط ورزشی کم شده و هم شرایط انسانی‌تری حاکم شده است.
ما دخترها با تربیت ایرانی اسلامی، خوب یاد گرفته‌ایم چه طور رفتار کنیم که هم حرمت مان حفظ شود و هم به محیطی که در آنیم حرمت دهیم، حتی اگر آنجا استادیوم ورزشی باشد.
رئیس جمهوری گرامی
اینقدر توهین، تحقیر و خشونت که در فیلم‌ها و سریال‌های تلویزیون علیه دخترها نشان داده می‌شود، اینقدر کلیشه‌های تبعیض جنسیتی و نقش‌های جنس دومی که برای زنان ترویج می‌شود، اینقدر که زنها کوچک نشان داده می‌شوند و تأثیر پذیر و عامل شر و گناه، باور کنید اینها به جز بی‌اعتمادی و ناامیدی میوه‌ای برای ما دخترها ندارد.
بگویید تصویر ما را همانگونه که هستیم بکشند، بلکه قلم دست ما بدهید تا خودمان حقیقت مان را نقاشی کنیم.
مجال بدهید خودمان از خودمان بگوییم. فرصت بدهید خودمان رؤیاهای‌مان را نقاشی کنیم.
آقای رئیس جمهور
بنفش رنگ رؤیاهای ماست.
ما دخترها اهل داد و فریاد نیستیم. ما را آموخته‌اند که شرم و حیا داشته باشیم.
ما با شما بر سر مهریم.ما در چهره شما پدری را می‌بینیم.
ما امیدوارانه به شما رأی دادیم و حالا به تدبیر شما امیدواریم.
مریم محمدخانی
ایران
