تاریخ انتشار : شنبه ۲۵ خرداد ۱۳۹۲ زمان انتشار : ۰۹:۰۰

شهروندان – اسماعیل کهرم:
بی خود نیست که نام آن را مبارزات انتخاباتی گذاشته اند! از مبارزه لفظی و تن به تن پوشیده در یک لباس تنگ که حرکت را محدود می کند تا بلند کردن صدا و حرکت های دست (البته با لبخند) گرفته تا بی محلی و کم محلی به نمایندگان رسانه ها و گاه هم قهرهایی که دیری نمی پاید.

خلاصه همه ظواهر یک مبارزه لفظی (و در برخی از کشورها مبارزات فیزیکی) را دارد به خصوص که اکنون در همه عالم (تقریبا) رسانه ها در تمام این مراحل حضور دارند و رای دهندگان را در جریان کم و کیف سلیقه های کاندیداها قرار می دهند.

بررسی ها نشان می دهند این گونه مبارزات انتخاباتی تاثیر فراوان بر تصمیم گیری مردم دارند. برخی نظر خود را بعد از شنیدن مبارزات انتخاباتی تغییر می دهند و گاه این امر دو یا سه بار در طول مبارزه های گوناگون تکرار می شود. بنابراین به نظر می رسد نامزدها روی عملکرد خود در این «مبارزات»، حسابی، حساب باز کرده اند.

حقیقت آن است که نامزدهای امروز پست های سیاسی باید سخنوران قابل، هنرپیشه های کامل، حاضرجواب های شامل باشند و از نظر ظاهر و پوشش و نیز طریق به کار بردن (میمیک) صورت، تناسب معانی و مفاهیم مطالبی که می گویند با ژست های صورت و دست یا «زبان بدن» به حد کمال رسیده باشند.

البته همه اینها برای آن است که سیاست های پیشنهادی آن جناب نامزد، به خوبی ارائه شوند! آن خصوصیات در واقع وسیله نقلیه یی هستند برای حمل و ارائه مانیفست جناب نامزد! هر چه وسیله نقلیه زیباتر و کامل تر و راهوارتر باشد هدف سهل الوصول تر است.

بنده هم برنامه مناظرات را با وجود ضیق وقت ملاحظه کردم. آنچه در ذیل می آید نظر بنده در مورد چگونگی ارائه و تنظیم این مناظرات است و نظری به مطالب ارائه شده توسط کاندیداها ندارم:

۱- زمان مناظره ها: در سراسر دنیا کلاس های درس یا سخنرانی در زمانی کمتر از یک ساعت (در واقع ۵۰ دقیقه)، تنظیم می شود زیرا ذهن انسان بیش از این آماده تمرکز یافتن و مداقه نیست: فکر نمی کنید که اختصاص چهار ساعت از بهترین زمان تلویزیون برای این مهاجه ها، بی انصافی در حق کاندیداها، کارکنان تلویزیون و بالاخره مردمی بود که باید کاندیداها را مورد قضاوت قرار دهند؟ فکر می کنم شاید بهتر می بود که این هشت نفر را به دو گروه چهار نفره تقسیم می کردند و ۵/۱ ساعت برای هر گروه تخصیص می دادند. به این ترتیب آنها (کاندیداها) خود را بهتر می شناساندند و مردم نیز با تمرکز بهتری گوش می کردند.

۲- بنده نمی دانم سوالاتی که به قید قرعه توسط آقای حیدری قرائت می شدند را چه کسی و کدام کارشناس طرح کرده بود ولی یک امر در آن مشخص بود و آن اینکه از سوی حتی کارشناسان ما، مقوله محیط زیست اصلامساله مهمی نیست که وقت کاندیداها را به آن معطوف کرد، طبعا بنده به عنوان یک شکاربان قدیمی و علاقه مند به محیط زیست طبیعی ایران، دوست داشتم نظر کاندیداها را در زمینه کاستی های محیط زیست ایران بدانم. ولی دریغ از یک شرح مختصر از نظرات حضرات در ابتدای مناظره. مجری اظهار کردند که فقط ایشان و رییس سازمان و کارشناس از سوالات اطلاع دارند. چرا باید این سه نفر مسائل مهم مربوط به محیط زیست را زیر پا بگذارند.آنچه مورد تاسف شدید بنده است آن است که مردم ما به خصوص جوانان ایرانی، به شدت به مقوله های محیط زیست علاقه مندند و پرداختن به آن توسط کاندیداها می توانست تعیین کننده باشد ولی طراحان سوال ها از این علاقه و تمایل مردم ما بی اطلاع بودند.این اولین بار نیست که می بینیم مسوولان تابع ولی نعمتان خود (یعنی مردم) نیستند. ما انتظار داشتیم اکنون که نامزدها در مرحله وعده و وعید هستند لااقل کمی رعایت نظرات مردم را بکنند!