تاریخ انتشار : شنبه ۱ تیر ۱۳۹۲ زمان انتشار : ۱۴:۰۹

شهروندان – غزل حضرتی:
انتخابات شورای شهر چهارم برگزار شد، همزمان با انتخابات ریاست جمهوری، در یک روز با صندوقی هم شکل، تا مردم در کنار انتخاب رییس جمهور آینده شان، اعضای شورای شهر و روستای محل زندگی شان را هم انتخاب کنند، شورایی که در مردمی ترین سطح جامعه تشکیل می شود و اعضای آن، شناسانِ جامعه انتخاب شده شان هستند: افرادی که قرار است مسائل جامعه خود را در همین مجلس کوچک محلی حل و فصل کنند.

شورای تهران: ۳ زن، ۲۸ مرد

در میان بیش از هزار شهر و روستا که خود را برای انتخابات شورای شهر چهارم آماده می کردند، تعداد زنانی که نامزد شورا شده بودند، قابل تامل بود. در تهران، با ۱۷۸۵ نامزد شورا، بیش از ۲۸۵ نفر نامزد زن وجود داشت که تنها ۳ نفر از آنان راهی شورا شدند. شورایی ۳۱ نفره با ۹ درصد زنان در آن.

تهران تنها کلانشهری نبود که حضور حداقلی زنان را به خود دید، شهرهای پرجمعیتی چون مشهد، اصفهان، شیراز و تبریز هم از این قاعده مستثنی نبودند. مشهد دومین شهر بزرگ ایران از مجموع ۲۵ کرسی شورای شهر تنها ۲ کرسی به زنان رسید و رتبه چهارم، بهترین رتبه زنان در این شهر بود، در اصفهان از ۲۱ نماینده تنها یک نفر زن با کسب رتبه هفتم به شورا راه یافت و در تبریز ۳ کرسی از ۲۱ کرسی شورا توسط زنان اشغال شد.

شیراز، شهر فرهنگ و هنر با یک زن شورایی در میان ۲۰ عضو دیگر این نهاد، انتخابات را از سر گذراند. اما رتبه اول شورا از لحاظ شمارش آرا، در دوشهر کرج و اهواز از آن زنان شد، در هردو شهر ۳ نفر از ۲۱ نفر شورایی زن هستند که خبر از حضور ۱۴ درصدی این قشر می دهد.

اما شهر مذهبی چون قم با حضور ۹ درصدی زنان در شورا، تنها ۲ عضو از ۲۱ عضو شورای آن زن هستند. شهرهایی هم هستند چون کرمانشاه که زنان هیچ جایی در شورای شهر نداشتند و شورا یکدست مردانه شده است.

کرمان، پیشرو در حضور زنان شورایی

کرمان شهری که می توان آن را جزو یکی از شهرهای بزرگ کشور محسوب کرد، با نسبتی متفاوت درمیان دیگر شهرها ظاهر شد، شاید کرمانی ها علاقه بیشتری به حضور زنان در شورایشان دارند، شاید هم زنان کرمانی این بار همت کردند و موفق به کسب رایی حسابی شده اند.

از میان ۱۵ عضو شورای این شهر، ۶ نماینده زن حضور دارند که میزان حضور زنان را به ۴۰ درصد می رساند. شاید این نخستین شورای شهری است که نزدیک به نیمی از اعضای آن زن هستند و نماد واقعی جامعه یی است که اعضایش در آن زندگی می کنند، نیمی زن و نیمی مرد.

رودهن، شهری کوچک در ۲۵ کیلومتری شرق تهران، ۳۰ درصد کرسی های شورایش را به زنان اختصاص داده است، این در حالی است که در کلانشهری چون تهران، تنها ۹ درصد سهم زنانی شده که قصد ورود به شورا را داشتند.

بوشهر هم از دیگر شهرهایی است که باوجود اینکه در مرزهای جنوبی کشور واقع شده و انتظار حضور جدی زنان در شهرهای سنتی تر مرزی نسبت به کلانشهرها بعید است، اما ۳۶ درصد کرسی های شورا را به زنان داده است، ۴ عضو از ۱۱ عضو شورای بوشهر.

زنان: ۱۴ درصد شورای شهرها

بررسی این اعداد و مقایسه آنها میان کوچکی و بزرگی شهرها ایده جدیدی را به ذهن متبادر می کند، انگار نوبتی هم که باشد نوبت شهرهای کوچک است و فرهنگ حضور موثر زنان در جامعه، در این شهرها کم کم رنگ جدیت به خود می گیرد.

در شهرهای بزرگ که پیش از این شاهد حضور بیشتر زنان نسبت به شهرها و شهرستان ها بودیم، آمار حضور زنان این بار و در این دوره از شوراها، سهم کمتری را به خود اختصاص داده است، با اینکه دوره یی که از سرگذرانده شد، دوره یی بود که شاهد حضور حداقلی زنان در مناصب اجتماعی- سیاسی بودیم و انتظار می رفت در نخستین انتخابات پس از این دوره، حضور جدی تری از زنان را داشته باشیم، اما تنها می توان به میانگین ۱۴ درصدی حضور زنان در شوراها اشاره کرد، این آمار از میان ۳۷ شهر بزرگ، نیمه بزرگ و بعضا کوچک به دست آمده و از میان ۵۴۹ عضو این شهرها، تنها ۸۱ نفر عضو زن در شوراهای این شهرها دیده می شود.

شهرهای بزرگ که قاعدتا در فرهنگ سازی پیشتر از شهرهای کوچک جلو می روند، انگار روزهای مشارکت حداکثری زنان و حضور در پست های مدیریتی را از سر گذرانده اند، تهران، شهری با جمعیتی نزدیک به ۹ میلیون نفر مدتی پیش از این شاهد ورود زنان به عرصه های تصمیم گیری بود، زمانی که زنان درصدد گرفتن حق خود از صندلی های شورای شهر بودند، تا فرهنگ مدیریت زنان به شهرهای کوچک تر برسد.

این بار اما شهرها و شهرستان های کوچکند که با ورود زنان به این عرصه مواجه شده اند، پیش از انتخابات اگر به شهرهای کوچک سری می زدیم، پوسترهای تبلیغاتی زنان بود که بر درو دیوار شهر خودنمایی می کرد، هر محله و خیابانی چند کاندیدای زن برای ورود به شورا معرفی کرده بود.

زنان این بار با اعتماد به نفس بیشتری قدم در راهی گذاشتند تا نشان دهند دیگر نیاز به خواهش کردن برای بازپس گرفتن حق شان نیستند، این بار خودشان آستین ها را بالامی زنند و بدون نیاز به استقبال جامعه شان، وارد گود می شوند، هرچند ناامیدانه. مردم در شهرهای کوچک و فرهنگ های سنتی تر هم اما انگار به جایی رسیدند که دیگر خواهان خانه نشین بودن زنان شان نیستند و شهر، زنانی را به مردان ترجیح می دهد برای ورود به جایگاهی که برایشان تصمیم بگیرند.

فرهنگ به خانه راندن زنان، در حال محو شدن است، حتی در جامعه یی به محدود بودن و کوچکی یک روستا.

منبع: اعتماد