گیتاریست مشهور سبک بلوز درگذشت
«رایلی بن کینگ» گیتاریست اسطوره‌ای معروف به «بی. بی. کینگ» پنجشنبه شب در خواب درگذشت. بی. بی. کینگ خواننده‌ای که صدای مخملی و رسای او سبک بلوز را از حاشیه وارد جریان اصلی موسیقی کرد، در سن ٨٩ سالگی در لاس‌وگاس از دنیا رفت.
بی. بی. کینگ اهل منطقه می‌سی‌سی‌پی، بیش از شش دهه سلطان بلوز بود و در دو قرن فعالیتش در سبک بلوز بر نسل موزیسین‌های راک‌اند بلوز، مانند «اریک کلاپتون»، «استیو ری وان»، «شریل کرو» و «جان می‌یر» تاثیرگذار بود.
دختر او «کلودیت کینگ» با انتشار مطلبی در صفحه فیس‌بوکش مرگ پدر را به طرفداران او اطلاع داد: «با غمی سرشار اعلام می‌دارم اسطوره بلوز بی. بی.کینگ در لاس‌وگاس و در ٨٩ سالگی از دنیا رفت. خواهش می‌کنم جای او را در دل‌تان محفوظ بدارید.»
پس از انتشار این خبر، «لنی کراویتز»، «برایان آدامز»، «ریشی سامبورا» گیتاریست «بون جووی»، «هیو لاری»، «گلادیس نایت»، «رینگو استار»، «اسنوپ داگ» و «ویل یانگ» پیام تسلیت و همدردی خود را برای خانواده این اسطوره فرستادند.
کینگ برای معرفی موسیقی بکر زمین‌های پنبه جنوب امریکا به مخاطبان جهان تقدیر و ستایش شده است.
زندگی او دستمایه ساخت فیلم مستندی با نام «بی. بی. کینگ: زندگی رایلی» و الهامی برای برپایی موزه بی. بی. کینگ و Delta Interpretive Center شد که در سال ٢٠٠٨ در می‌سی‌سی‌پی افتتاح شد.
٣٠ بار نامزدی دریافت جایزه گرمی در کارنامه او دیده می‌شود که توانست ١۵ بار این جایزه را از آن خود کند. دو جایزه گرمی را در سال ٢٠٠٠ به همراه «اریک کلاپتون» برای ساخت بهترین آلبوم سنتی بلوز «سواری کردن با سلطان» به دست آورد و جایزه بهترین دستیار وکال را به طور مشترک با «دکتر جان» برای ترانه (Is You Is“/, or Is You Ain’t (My Baby ” دریافت کرد. آخرین بار فوریه ٢٠٠٩ برنده جایزه بهترین آلبوم بلوز سنتی گرمی برای آلبوم One Kind Favor شد.
شهرت ماندگار کینگ از آنجایی آغاز شد که حتی بعد از اسطوره شدنش در موسیقی امریکایی، اوج قله موسیقی را ترک نگفت. حتی با وجود اعطای فهرست طویلی از افتخارات، مانند یک عمر دستاورد هنری گرمی، معرفی او در تالار مشاهیر راک‌اندرول، مدال رییس‌جمهوری آزادی، باز هم کینگ از حرفه‌اش دست نمی‌کشید و در دهه ٨٠ زندگی‌اش تور می‌گذاشت.
وقتی از کینگ درباره موسیقی بلوز پرسیده بودند، گفته بود: «سعی‌ام بر این است که به مردم بگویم ما محافظان برادرهای خود هستیم. سرخ، سفید، سیاه، قهوه‌ای یا زرد، فقیر و غنی، موسیقی بلوز متعلق به همه ما است.»
در زندگینامه‌ای که خودش نوشته، Blues All Around Me، از بی‌ارزش شمردن موسیقی بلوز در مقایسه با راک و جاز گله کرده بود: «خواننده بلوز بودن مثل این است که دو مرتبه سیاهپوست باشید. وقتی جنبش حقوق مدنی برای احترام و ارزش مردم سیاهپوست مبارزه می‌کرد، احساس می‌کردم من برای ارزش‌های موسیقی بلوز مبارزه می‌کنم.»
سال گذشته و بعد از دهه‌ها دست‌وپنجه نرم کردن با دیابت نوع دو، پس از سال‌ها درخشش در موسیقی علایم پیری در او نمایان شد و چندی پیش به علت همین بیماری در بیمارستان بستری شد و حتی اجرای ادامه تورش را لغو کرد.
