یادمان دادمان
سحرگاه روز ٢٧ اردیبهشت سال ١٣٨٠ سانحه‌ای جامعه را به بهت فرو برد؛ هواپیمای روسی یاک ۴۰ در جنگل‌های منطقه خرچنگ در حوالی ساری سقوط کرد. در این پرواز که به قصد افتتاح فرودگاه گرگان انجام شد، وزیر راه وقت به همراه دو تن از معاونانش، هفت نماینده مجلس از حوزه استان گلستان، تنی چند از مقامات لشگری و تمام خدمه جان باختند.
دلیل وقوع این حادثه تا سال‌ها در هاله‌ای از ابهام بود و درنهایت علی نیکزاد، وزیر راه دولت دهم در همایش سراسری مدیران ستادی و فرودگاهی با بیان اینکه در حیطه ایمنی پرواز نباید از هیچ قانونی عدول کرد، گفت: رییس اسبق سازمان هواپیمایی کشوری به دلیل عدم رعایت ایمنی با سانحه هوایی، جان خود را از دست داد، ضمن آنکه هواپیمای وزیر فقید سابق راه و ترابری (شهید دادمان) نیز به دلیل عدم رعایت ایمنی پرواز با سانحه مواجه شد.
رحمان دادمان، وزیر راه و شهرسازی دولت اصلاحات مهم‌ترین شخصیتی بود که در این سانحه هوایی جان خود را از دست. دادمان در سال ١٣٣۵ در اردبیل به‌دنیا آمد. وی تحصیلات ابتدایی را در همان شهر و تحصیلات متوسطه را در رشته ریاضی در دبیرستان هدف تهران به انجام رساند.
در سال ۱۳۵۳ در رشته مهندسی راه و ساختمان وارد دانشگاه تهران شد. وزیر فقید راه نیز مانند بسیاری از جوانان و دانشجویان آن زمان که از استبداد رژیم شاهنشاهی به تنگ آمده بودند، بعد از قبولی در دانشگاه به فعالیت سیاسی علیه رژیم پرداخت و به همین خاطر با آنکه واحدهای زیادی را پاس کرده بود مجبور به مخفی شدن شد.
وی بعد از انقلاب هم یکی از دانشجویان انجمن اسلامی پیرو خط امام بود و در تسخیر لانه جاسوسی نقش پررنگی داشت. از مسوولیت‌های وی در اوایل انقلاب می‌توان به فرمانداری آذربایجان اشاره کرد.
دادمان بعد از مشکلاتی که برای اعتبارنامه او در جریان مجلس اول رخ داد به سپاه پاسداران رفت و تا پایان جنگ در سمت‌های مختلفی همچون مسوول ستاد عملیاتی سپاه پاسداران، جانشین معاونت کل لجستیک و تدارکات سپاه و قائم‌مقام عضو هیات امنای جهاد سازندگی و همچنین معاون آموزش جهاد به فعالیت پرداخت. همزمان، با ادامه تحصیل واحدهای عقب‌مانده‌اش را در دانشکده فنی گذراند و به عنوان کارشناس ارشد عمران از دانشگاه تهران فارغ‌التحصیل شد. با الحاق شیلات جمهوری اسلامی ایران به وزارت جهاد به عنوان نخستین مدیرعامل شرکت شیلات جمهوری اسلامی ایران منصوب شد و تا شهریور ۱۳۶۸ در آنجا ماند.
در سال ۱۳۶۹ در آزمون اعزام به خارج برای اخذ مدرک دکترا پذیرفته شد و به عنوان دانشجوی بورسیه وزارت علوم عازم شهر منچستر انگلستان شد. در دوره ریاست‌جمهوری سید محمد خاتمی، او مدتی به عنوان معاون وزیر مشغول به فعالیت بود و در نهایت بعد از کنار رفتن محمود حجتی، در دی ماه ۱۳۷۹ به مجلس معرفی می‌شود و با ۲۲۳ رای موافق به عنوان وزیر راه و ترابری انتخاب می‌شود.
در حالی که بحث‌هایی پیرامون انتخاب وی به عنوان معاون اولی جدید دولت سیدمحمد خاتمی در جریان بود، در تاریخ ۲۷ اردیبهشت سال ۱۳۸۰، زمانی‌که قصد داشت برای افتتاح فرودگاه گرگان به این شهر برود، در سانحه‌ای هوایی که حوالی ساری رخ داد جان خود را از دست داد. علی دادمان فرزند مرحوم رحمان دادمان در یادداشت زیر در مورد وزیر فقید راه می‌نویسد .
١۴ سال گذشت…
علی دادمان٭ / ١۴ سال گذشت، ١۴ سال از آخرین روز‌ها و لحظات بودن ما با پدر عزیزمان، ١۴ سال از آخرین نماز صبح جماعت خانه ما در آخرین روز حیات دنیوی پدر… وقتی از من خواسته شد در مورد پدرم بنویسم با خودم اندیشیدم که در مورد چه موضوعی بنویسم و شاید مهم‌ترین مطلبی که باید می‌نوشتم جای خالی پدرم در ١۴ سال گذشته بوده است. هر چند برای ما جای پدر به عنوان تکیه‌گاه و محور خانواده همیشه خالی بوده لیکن روند اتفاقات در کشور ما در طول سالیان گذشته جای خالی‌های بسیاری را به رخ بنده و امثال بنده کشیده است.
کار و تلاش شبانه‌روزی بی‌منت و بدون تبلیغات، خدمتگزاری به ساحت مقدس مردم، فدایی بودن برای اسلام و انقلاب، سلامت نفس و اخلاق، مدیریت انقلابی، جوان و خلاق و دانش‌مدار با اتکا به تجربیات گذشته، نگاه عبرت گیر به گذشته و نگاه برنامه‌ریز به آینده، تفکر پویا بر مبنای اراده پولادین (ما می‌توانیم) که نشات گرفته از ایمان و عمل بود، ولایتمداری و بسیجی واقعی بودن و این گونه زیستن و… فریاد بلند اسلام خواهی در شهر تبریز، ندای ابدی استکبارستیزی دانشجویان پیرو خط حضرت امام(ره) در لانه جاسوسی امریکا، کوه‌های بلند کردستان و دشت‌های تفدیده خوزستان در عرصه افتخار آمیز جهاد حسینی ملت و دفاع مقدس، سنگرهای سنگرسازان جهادگر بی‌سنگر، میزها و نیمکت‌های دانشکده فنی دانشگاه تهران، لباس نوکری زوار حضرت علی‌ابن‌موسی‌الرضا علیه‌السلام در راه‌آهن و همکاران زحمتکش او در وزارت راه شاهدی بر تلاش بی‌وقفه ایشان برای اعتلا و عزت بیشتر اسلام و ایران عزیز بوده‌اند و جای خالی او را هر روز به امثال من یادآوری کرده‌اند.هرچند که نبود پدر عزیزم خسران در زندگی‌ام بوده و خواهد بود، لیکن فکر می‌کنم که جای خالی تفکر، نگاه و عملکرد ایشان و امثال ایشان در جامعه کنونی ما بزرگ‌ترین خسران است.
باشد که به بهانه سالگرد شهادت پدرم و البته به بهانه سالگرد شهادت صدها و هزاران لاله گلگون کفن وطن، من و امثال من ذره‌ای به جای خالی تفکر و نگاه و عملکرد این بزرگمردان فکر کنیم.کاش روزی برسد که تنها جای خالی زندگی ما بازماندگان شهدا ،جای خالی پدران‌مان باشد نه جای خالی اعتقاد و تفکر و نگاه و عملکرد آنها در جامعه.
کاش آن روز برسد… …
یا علی مدد
٭ فرزند شهید رحمان دادمان
منبع: روزنامه اعتماد
