بزرگ‌ترین خدمت به کارگران
شهروندان:
میلتون فریدمن، اقتصاددان نامدار امریکایی سخنرانی مشهوری به نام «چه کسانی حامیان کارگرانند» دارد که موجی از بحث‌ها را در دهه 1960 و در اوج شکوفایی اندیشه چپگرایی برانگیخت. وی در این سخنرانی خود نتیجه می‌گیرد که اتحادیه‌های کارگری و دولت قطعا حامی واقعی کارگران نیستند.
وی استدلال می‌کند که رهبران اتحادیه‌های کارگری با هدف حفظ قدرت چانه‌زنی خود در برابر مدیران دولتی و حفظ قدرت سیاسی که از راه انباشت قدرت متکی به کارگران به دست آورده‌اند شرایطی انحصاری را بر بازار کار و بر کارگران تحمیل می‌کنند. از طرف دیگر نهاد دولت در هر جامعه‌یی نماینده و کارگزار همه اقشار و طبقات است و نمی‌تواند از منافع کارگران به طور خاص حمایت کند.
آیا این داوری از سوی فریدمن و همفکران او به معنای بی‌فایده بودن کلیت دولت و نهادهای کارگری است و آنها نمی‌توانند هیچ خدمتی به کارگران کنند؟ این‌گونه نیست و نهادهای یاد شده می‌توانند به کارگران کمک کنند تا روز و روزگارشان بهتر و سطح رفاه مادی آنها در پویش زمان افزایش یابد.
این کار چگونه ممکن است؟ بهترین خدمتی که نهادهای کارگری و نهاد دولت به کارگران می‌توانند کنند کدام است؟ واقعیت این است که دولت‌ها با دستکاری عمدی در حجم پول در گردش جامعه با هدف کسب محبوبیت سیاسی عموما خالق تورم‌های شتابان می‌شوند. وقتی تورم شتاب می‌گیرد، نوعی سرگیجه در جامعه تصمیم‌سازان پدیدار می‌شود. به این معنی که دولت‌ها تحت فشارهای جامعه کارگری و به ویژه نهادهای کارگری اقدام به افزایش پرشتاب مزدها می‌کنند تا جبران تورم شود و خود این کار بر ابعاد تورم می‌افزاید و مارپیچ افزایش مزد- تورم جامعه کارگری را آسیب‌پذیرتر می‌کند.
بهترین خدمتی که دولت‌ها می‌توانند به کارگران کنند این است که دست از ولخرجی برداشته و شهوت مصرف را در درون خود حبس کرده و مانع از رشد تورم شوند. تثبیت یا مهار- نرخ تورم در اندازه‌های پایین به معنای حفظ قدرت خرید کارگران است که بالاترین خدمت به آنها به شمار می‌آید.
نهادهای کارگری نیز برای اینکه به کارگران خدمت کنند بهتر است به جای دامن زدن به دامنه ستیز آنها با سرمایه و سرمایه‌داران و صاحبان صنعت و تولید، راه همزیستی مسالمت‌آمیز را هموار کنند تا کیک تولید بزرگ‌تر شود و از کیک بزرگ سهم بیشتری به کارگران برسد. بدترین کاری که ممکن است در روزهای و در پیرامون بحث‌ها و مزد صورت گیرد نشان دادن چهره قهرمانانه از نهاد دولت یا نهادهای کارگری به جامعه است. دادن وعده‌های بی‌حاصل جز حسرت و حرمان به سبد کارگران چیزی اضافه نخواهد کرد.
صادق‌جنان‌صفت
اعتماد
