تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۸ آذر ۱۳۹۲ زمان انتشار : ۱۹:۲۴

شهروندان – محمود کاری*:
مسکن همواره یکی از نیازهای مردم بوده است و معلولان نیز به‌عنوان یکی از بخش‌های نیازمند به توجه بیشتر با این موضوع دست به گریبان بوده و مشکلاتی در راه خانه‌دارشدن خود داشته‌اند، هر چند دولت‌های مختلف با اجرای برنامه‌های گوناگون هر یک به فراخور تلاش خویش در نظر داشته‌اند بخشی از این مشکل را برطرف کنند.

اما مسکن برای معلولان نیازمند پیش‌نیازهایی است که تاکنون موضوع به‌صورت ویژه کمتر مورد نظر برنامه‌ریزان بوده است چراکه امروز شاهد آن هستیم در طرح‌های مسکن با وجود اختصاص سهیمه ۱۰ درصدی از ساخت‌وسازهای صورت‌گرفته در قالب این طرح به معلولان و مددجویان بهزیستی، بسیاری از معلولان ثبت‌نام شده و ساکن در این واحدها مشکلاتی دارند که سبب شده برخی از آنان عطای ماندن در این واحدها را به لقای آن بخشیده و با فروش واحدهای خود، مسکنی متناسب با نیازهای جسمی خویش تهیه کنند.

امروز می‌بینیم واحدهای اختصاص‌یافته به معلولان در طبقات بالایی برج‌های احداث شده قرار دارد که این واحدها یا دارای آسانسور نیستند یا اینکه بعضا با مشکلاتی مانند خرابی یا شلوغی رو‌به‌رو هستند که این موضوع در کنار نبود محوطه‌سازی مناسب برای تردد معلولان سبب شده تا معلول ساکن در این مجتمع‌ها نتواند به‌راحتی از خانه خریداری‌شده خود استفاده کند.

از سوی دیگر، تاخیر در واگذاری واحدهای مسکونی ارائه‌شده به معلولان که با امید و آرزو و فروش دارایی خود نسبت به تامین آورده اقدام کرده‌اند نیز سبب گران‌تر تمام‌شدن قیمت مسکن به‌واسطه تورم برای آنان شد که این موضوع بار مضاعفی بر دوش معلولانی قرار می‌دهد که از کمترین منابع درآمدی برخوردارند، معلولانی که در استفاده از امکانات و خدمات بهزیستی مانند چهار میلیون تومان کمک بلاعوض سازمان بهزیستی برای خرید خانه نیز به‌طور کامل برخوردار نشده چراکه این مبالغ صرفا به افرادی داده شد که در بهزیستی دارای پرونده بودند و کسانی که خارج از این مجموعه و از طریق شبکه‌های معلولان برای مسکن مهر ثبت‌نام کرده بودند مشمول این کمک دولت نشدند.

در اینکه چرا بسیاری از معلولان حاضر به تشکیل پرونده در این مجموعه نیستند همین بس که به نظر می‌رسد در سازمان بهزیستی نوع نگاهی که به معلولان بنا شده سبب شده تا آنان حاضر نشوند با استفاده از تصویر و چهره‌شان به مفری برای جلب ترحم تبدیل شوند و از این‌رو، حاضر به تشکیل پرونده در بهزیستی نمی‌شوند که می‌طلبد با تغییر نگاه در این بخش به‌گونه‌ای عمل شود که معلولان کشور بهزیستی را به‌عنوان خانه‌ای برای بیان دیدگاه‌ها و کاستن از مشکلاتشان بشناسند.

به همین دلیل است که تاکنون آمار دقیقی از تعداد معلولان در کشور وجود ندارد هرچند که براساس سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۹۰، اعلام شد در ایران یک میلیون و ۱۶۰ هزار معلول وجود دارد و برخی دیگر از آمار یک میلیون و ۲۰۰ هزار نفری جامعه معلولان کشور خبر داده‌اند ولی معتقدم بر اساس استانداردهای جهانی که می‌گوید ۱۰ درصد هر جامعه‌ای دارای معلولیت است در ایران نیز دست‌کم باید حدود هفت میلیون نفر معلولیت داشته باشند که شدت و نوع آن متفاوت است و بر اساس این تعداد به موضوع معلولیت باید توجه بیشتری صورت گیرد.

درمجموع براساس آنچه گفته شد به‌نظر می‌رسد تنها دو درصد از معلولان کشور در قالب طرح مسکن مهر صاحبخانه شده باشند و قشر بزرگ دیگری که در میان آنان افرادی با شخصیت‌ها و توانایی‌های بسیار هستند، نتوانسته‌اند دراین طرح به مسکن برسند که امید می‌رود در دولت تدبیر و امید به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی شود تا این گروه نیز بتوانند با رعایت نیازهای جسمی و شأن خود، به آرزوی دیرینه خانه‌دارشدن که برای برخی آرزویی دست‌نیافتنی است، برسند.

* رئیس هیات‌مدیره انجمن ندای معلولان ایران