آمادگی برای آشتی با سینما
شهروندان – حجت‌الله ایوبی*:
چندروز پیش به جلسه‌ای دعوت شدم که موضوع اصلی‌اش نقش هنر در مقابله با آسیب‌های اجتماعی بود. پس از پایان سخنانم دکتر گلزاری، روانشناس ارجمند به نکاتی اشاره کرد که تاکید بر یافته‌هایم البته با نگاهی کار‌شناسانه و روانشناسانه و دقیق بود.
گفتم که متاسفانه سینما در ایران سال‌هاست که از دستورکار دولت و مردم خارج شده، در برنامه‌های خانواده ایرانی و سبد زندگی‌اش گویی سینما به کلی گم شده. «سلام سینما» شاید تلنگری بود به خانواده‌های ایرانی که سینما می‌تواند محفلی برای گردهم‌آمدن خانواده‌ها باشد.
در جهانی که فردیت خود را وحشیانه بر زندگی آدمیان تحمیل کرده باید در پی پاتوق‌هایی بود. حلقه‌های انسی که پدر و دختر و مادر و پسر کنار هم بنشینند و با هم گفت‌وگو کنند. روز پنجشنبه هجوم خانواده‌های ایرانی به سینما‌ها رویدادی شگفت‌انگیز بود. صف‌ها پر بود از ریش‌سپیدانی که دست در دست نوه‌هایشان با حوصله ساعت‌ها انتظار را تحمل کردند تا به درون سالن‌های فراموش‌شده سینما راه یابند. خانواده‌ها اتفاقا شاید به اعتماد تبلیغات تلویزیونی از صبح زود به سینما‌ها آمدند تا ساعاتی را با اعضای خانواده به دیدن فیلم بگذرانند.
دکتر گلزاری سخنان پرشوری درباره نقش سینما در تحکیم خانواده ایراد و تاکید کرد که هر خانواده ایرانی باید هرازگاهی با انتخاب فیلم‌های مناسب راهی سینما شود. او به‌ویژه به خانواده‌های سنتی و خصوصا به مدیران کشور که به‌دلیل گرفتاری‌ها فرصتی برای گفت‌وگو با فرزندان خود را ندارند، توصیه جدی می‌کرد که به سینما بروند.
او سینمارفتن را وسیله‌ای برای تحکیم بنیان خانواده می‌دانست و خودش دست‌کم هر دوهفته یک‌بار به این توصیه عمل می‌کند. این گفته را جدی بگیریم. سینما می‌تواند به تحکیم بنیان‌های خانواده کمک کند. این یک شعار نیست. سینما دست‌کم راهی است برای گفت‌وگوی اعضای خانواده با هم. از لحظه تصمیم یک خانواده برای رفتن به سینما گفت‌وگو آغاز می‌شود. همه اعضای خانواده باید دورهم بنشینند و سینما و فیلم موردنظر را برگزینند.
باید با هم مشورت کنند. تصمیم مشترک بگیرند. چانه‌زنی، بحث و سرانجام احتمالا پذیرش نظر اکثریت خود فرآیندی است که می‌تواند لحظات شیرینی از یک گفت‌وگوی دلپذیر خانوادگی را ایجاد کند. در جهانی که تکنولوژی با قدرت جادویی خود انسان‌ها را از هم به‌شدت دور کرده؛ تکنولوژی موبایل، پیامک، فیس‌بوک و دنیای مجازی آدم‌های به‌ظاهر کنار‌هم‌نشسته را فرسنگ‌ها دور از هم پرتاب می‌کند و سینما می‌تواند دست‌کم لحظاتی دست تکنولوژی فردمحور را از روح انسان‌ها جدا و آنها را به‌هم نزدیک کند؛ لحظاتی کوتاه اما بسیار شیرین. پس بشر همچنان به سینما نیازمند است. ممکن است سینمای خانگی و تلویزیون و دنیای الکترونیک جای سینما را کمی تنگ‌تر کند ولی جایش را هرگز نخواهد گرفت.
«سلام سینما» می‌تواند تلنگری باشد به مدیریت فرهنگی کشور و همه دستگاه‌هایی که برای تحکیم بنیان خانواده دم و دستگاه‌های عریض و طویل و ردیف‌های بودجه‌ای گوناگون دارند. خانواده‌های ایرانی آماده‌اند با سینما آشتی کنند؛ البته به‌شرط وجود سالن‌های خوب و صدالبته به شرط فیلم‌های خوب… .
*معاون سینمایی وزارت ارشاد
شرق
